Fuerst Wiacek

Twee vrienden én van oorsprong fanatieke whiskeyfans, Georg Fuerst en Lukasz Wiacek, zijn rond 2016 min of meer per ongeluk een brouwerij begonnen. Hun plan om eigen whiskey te maken kwam niet verder dan de basis van whiskey; een brouwsel. Sindsdien hebben zij een behoorlijke reputatie opgebouwd zowel in Duitsland als daarbuiten en met name met hun hop-forward bieren, zoals IPA's en pale ales, die vaak vol zitten met intense en uitgesproken hopsmaken.

Op een kille winterdag in december 2016 reden Fuerst en Wiacek (vandaar de naam, inderdaad) met een camper ongeveer 570 km van Gundelfingen an der Donau in Beieren (ook wel bekend van FrauGruber) naar Berlijn. Het was een reis die ze in de daaropvolgende maanden regelmatig zouden maken, maar die eerste keer was speciaal. Achter in de bus hadden ze namelijk een kostbare lading; twaalf vaten A Quick One While She’s Away (later verkort tot A Quick One). Dit was niet alleen het eerste bier dat ze op commerciële brouwapparatuur hadden gebrouwen, het was misschien ook wel de allereerste New England IPA van Duitsland.

In feite hadden ze zelfs geen bier in gedachten toen ze voor het eerst samen brouwden in 2015.Het duo had elkaar ontmoet bij Berta Block Boulderhalle en ontdekte al snel dat ze naast een gedeelde enthousiasme voor boulderen ook whiskeyliefhebbers waren. Het was toen ze voor het eerst begonnen te praten over het maken van hun eigen whiskey dat ze erachter kwamen dat de eerste stap is om bier te brouwen, dat vervolgens gedistilleerd kan worden tot whiskey. Gelukkig voor de fans van Fuerst Wiacek kwamen ze er nooit aan toe om die tweede stap te zetten. Het bier was zo goed, en het proces zo fascinerend dat ze besloten dat ze hun nieuwe hobby al hadden gevonden.

Net als zovelen voor hen vonden die eerste pogingen tot brouwen plaats in de keuken. De keuken van Lukasz. Ze begonnen met een Glühweinkocher (letterlijk vertaald: een glühweinkoker) om een bier met Chinookhop te brouwen en waren onder de indruk van hun inspanningen. Voor hun tweede brouwsel volgden ze hetzelfde recept en (voor zover ze op dat moment wisten) hetzelfde proces - maar ze kregen een ander resultaat. Het bier was nog steeds goed, het was gewoon niet hetzelfde.

En dit was het moment waarop ze verslaafd raakten. In het weekend keerden ze terug naar de keuken van Lukasz, die al snel meer brouwerij dan keuken werd. Op brouwdagen was overal water en de luchtvochtigheid in de kamer steeg tot boven de 80%. De Glühweinkocher werd al snel ingewisseld voor een Braumeister en ze begonnen het brouwproces te bestuderen, zich realiserend dat wat ze deden en hoe ze het deden net zo belangrijk was als de ingrediënten die ze gebruikten.

Ze brouwden zelfs zo vaak dat ze niet al het bier dat ze produceerden konden drinken. Een batch van 20 liter zou fermenteren in een toegewijde koelkast en na het proeven van één of twee glazen weggegooid worden. Het was geen kwaliteitsprobleem, het was gewoon een opslagprobleem. Het was tijdens deze fase van het thuis brouwen dat Georg en Lukasz voor het eerst in aanraking kwamen met New England IPA. Lukasz had online foto's gezien van bieren van Tired Hands en wilde na het zien ervan weten hoe ze smaakten. Het enige probleem was dat er nergens in Duitsland te krijgen waren.

Dus brouwden Georg en Lukasz er zelf een. En ze brouwden het blind. En ze waren tevreden met het resultaat. Naar wat ze konden afleiden uit de proefnotities die ze online konden vinden, hadden ze het goed gedaan. Een overtuiging die werd bevestigd toen Lukasz een reis maakte naar New York en Hill Farmstead's Society and Solitude # 8 en Hop Hands van Tired Hands probeerde.  

En zo komen we terug op die 570 km rijden van Beieren. Lukasz en Georg kwamen terug van de CAMBA Old Factory. Het bier dat ze bij zich hadden was een opgeschaalde versie van hun laatste thuisbrouwsel. Het bier werd zeer goed ontvangen. Zo goed zelfs dat ze nu verplichtingen hadden om meer bier te leveren - hun tweede bier werd opgepikt door een Europese distributeur en zo betraden ze de exportmarkt - en brouwdagen in de keuken van Lukasz werden lange weekends die ze doorbrachten in de oude fabriek.

Fuerst Wiacek was geboren. Ze gebruikten hun vakantiedagen om vrijdagen vrij te nemen en elke maand reden ze op donderdagavond naar beneden (zelfs door sneeuw en stormachtig weer), brachten een paar nachten door in de camper en keerden laat op zaterdag terug, deden een ronde langs de bars van Berlijn om hun nieuwste brouwsel af te leveren. Dit alles terwijl ze doorgingen met hun dagelijkse werkzaamheden.

En Georg blikt terug dat dit een goede zaak was. “Tijdsdruk betekende dat we voor de volle 100% toegewijd moesten zijn.” Om de processen, procedures en structuren van grotere brouwerijen beter te begrijpen en zijn technische kennis te verbreden, deed Lukasz stages bij Pohjala in Estland, Boneyard in Oregon en Beavertown in Londen. Onderweg vond hij zelfs tijd om een autorally te combineren met een periode bij Carakale Brewery in Jordanië. Als afscheidscadeau gaf hij ze de kameel (ja, een levende, ademende, spugende kameel) die zijn prijs was voor het winnen van de rally.